مبارزه با غم و اندوه در روايات

غم و اندوه از نگاه اسلام چيز خوبي نيست و موجب تضييع حقوق است و بايد همواره پيشگيري و مبارزه با غمهاي سستي آور را در دستور کار قرار داد و بر آن همت کرد.

غمگيني و افسردگي در دين ما خوب نيست سفارش به صبر و پرهيز از تظاهر به غم که در دين وارد شده است، اسناد معتبر اين مدعا هستند. به غم و اندوه در اسلام، تنها در مواردي که سازنده و مثبت باشد، بها داده شده است. مثل غمي که بواسطه پشيماني از گناهان و از روي خوف از حساب قيامت بر ما عارض شود، يا غمي که به خاطر مصائب اهل بيت، مخصوصا امام حسين عليه السلام دل را به درد آورد يا بخاطر هتک حرمت اوامر ديني و شيوع منکرات بوجود آيد. در غير اين موارد غم و اندوه نبايد ظاهر و تقويت شود بلکه تضعيف و نابودي آن موجب خشنودي خداست. انسان غمگين و غصه دار،کم حوصله و تنبل است. معمولا نمي تواند به وظايفي که در مقابل ديگران دارد عمل کند. اگر زن است در حق شوهر و فرزندانش کوتاهي و سستي مي کند. اگر مرد است در کارش دقت و انگيزه نخواهد داشت ... اما به هر حال براي هر کسي اتفاقاتي مي افتد که او را اندوهگين مي سازد زيرا دنيا همواره با غم و اندوه آميخته است و چاره اي از آن نيست فقط نبايد به غمهاي آن بها داد بلکه بايد با توکل و اموري ديگر که بدان اشاره خواهيم کرد، با آن مبارزه کرد.